Ανδρονίκη Λασηθιωτάκη
Εικονογράφος: Μαρία Μανουρά
Εκδότης: Ελληνοεκδοτική
Σελ.: 80
Ακόμα μία έκδοση με αφορμή τη μαύρη 50ή επέτειο από το πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Γεγονότα της σύγχρονης ιστορίας της Κύπρου που χάραξαν βαθιά τις ψυχές όσων τα έζησαν και όσων δεν τα έζησαν, αλλά τα γνώρισαν μέσα από τις αφηγήσεις των γονιών, των παππούδων, των σχολικών βιβλίων και της λογοτεχνίας. Το βιβλίο «Στην πόλη με τις πορτοκαλιές» ενισχύει τον ιστορικό γραμματισμό μέσα από τη λογοτεχνία. Αναδεικνύει με ευαισθησία πολύτιμες αξίες, όπως η δικαιοσύνη, η ανεκτικότητα, η συναδέλφωση και η αλληλεγγύη των λαών, η κοινωνική ευθύνη, οι ανθρωπιστικές αξίες και η δημοκρατική συνείδηση. Εύχομαι ο καθένας που θα διαβάσει αυτό το βιβλίο, κλείνοντάς το, να έχει κερδίσει κάτι που θα τον κάνει καλύτερο για την Κύπρο μας, για τον κόσμο ολόκληρο, έναν πρεσβευτή της ειρήνης.
Η τελευταία Δευτέρα του μήνα είναι σήμερα, και όπως είναι πλέον γνωστό, εδώ στο blog φιλοξενείται ένας επαγγελματίας του βιβλίου με ένα βιβλίο που διάβασε πρόσφατα. Σήμερα, γράφει η Γεωργία Κυριάκου, του Παιδικού Τμήματος των Βιβλιοπωλείων Πάργα και συγγραφέας του παιδικού βιβλίου: «Όταν η ποντικίνα εμπιστεύτηκε έναν άγνωστο».
Ένα βιβλίο-ωδή στην Αμμόχωστο, τη θαλασσοφίλητη πόλη, την πόλη με τις πορτοκαλιές. Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους.
Η ιστορία ξεκινά με τον κυρ Νίκο, τον συνταξιούχο γείτονα της μικρής Αριάδνης. Ο κυρ Νίκος αγαπάει τον κήπο του, αλλά πιο πολύ αγαπάει την πορτοκαλιά του. Την καλημερίζει, της μιλάει, της τραγουδάει. Οι γείτονες γελούν μαζί του. Όλοι, εκτός από τη μικρή Αριάδνη, η οποία, στην προσπάθειά της να καταλάβει την αγάπη του αυτή προς το δέντρο, του ζητάει ένα κλαράκι.
Έτσι, λοιπόν, ξεκινά μια αναδρομή στην Αμμόχωστο. Η Αριάδνη κλείνει τα μάτια και δίπλα της στέκεται ένα παιδί. «Με μάτια μπλε. Μοιάζουν πολύ με τα μάτια του κυρ Νίκου».
Τα δύο παιδιά μεταφέρονται στην Αμμόχωστο του τότε, πριν το 1974, όταν ήταν ακόμα μια πόλη γεμάτη ζωή, πριν γίνει πόλη φάντασμα. Παίρνουν μέρος στις ετοιμασίες για τη γιορτή του πορτοκαλιού, παρακολουθούν σινεμά, πάνε στη θάλασσα, βλέπουν το σπίτι του αγοριού. Το σπίτι είναι δίπλα σε ένα περιβόλι με πορτοκαλιές. «Μυρίζει… μυρίζει πορτοκάλια», όπως διαπιστώνει και η Αριάδνη.
Η γραφή της Μαρίας Προδρόμου και η εικονογράφηση της Μαρίας Μανουρά ταξιδεύουν τον αναγνώστη στην Αμμόχωστο πριν την εισβολή. Περιπλανιόμαστε στις γειτονιές παρέα με τα δύο παιδιά και απολαμβάνουμε μαζί τους το κάθε τι.
Η πόλη με τις πορτοκαλιές είναι ένα βιβλίο που συγκινεί με έναν μοναδικό τρόπο. Νοσταλγικό για όσους έζησαν την πόλη, μια συνειδητοποίηση για τους υπόλοιπους αναγνώστες. Στο βιβλίο αυτό η - τόσο οικεία για κάθε Κύπριο - λέξη «πρόσφυγας» παίρνει μορφή. Είναι ο κυρ Νίκος, με μάτια γεμάτα θλίψη, που αναπολεί την πόλη του. Ο κάθε κυρ Νίκος.
Και όπως λέει η μικρή Αριάδνη (απόσπασμα σελ. 66): «Αν ζούσα στην πόλη-φάντασμα του κυρ Νίκου και με έδιωχναν, σίγουρα θα κουβαλούσαν και τα δικά μου μάτια μέσα τους θλίψη».
Αναζητήστε το βιβλίο στα Βιβλιοπωλεία Parga εδώ
Για τη συγγραφέα: H Μαρία Προδρόμου γεννήθηκε στη Λάρνακα, αλλά κατάγεται από τον Άγιο Σέργιο και το Αρναδί, κατεχόμενα χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου. Αποφοίτησε από το Τμήμα Επιστημών τής Αγωγής του Πανεπιστημίου Κύπρου και εργάζεται ως δασκάλα. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Είναι μέλος του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής από καταξιωμένους επαγγελματίες του χώρου. Από τις εκδόσεις Σταμούλη κυκλοφορούν τα βιβλία της Το ταξίδι της αγάπης, Άγιος Ευφρόσυνος ο Μάγειρας και η μαγειρική των αγίων και Εκδρομή στον Άγιο Λάζαρο. Από τις εκδόσεις Έαρ κυκλοφορούν τα βιβλία της Η Χαρά βρήκε τη χαρά και Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική κυκλοφορούν Το Φως των Χριστουγέννων το αληθινό και η σειρά Ιστορίες Μυστηρίου, το πρώτο βιβλίο της οποίας, Υπόθεση 1: Πουά μαγιό, το 2018 απέσπασε εύφημη μνεία στον διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, στην κατηγορία «Ιστορία Μυστηρίου». Πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο της σειράς, Υπόθεση 2: Tα αυγά και τα μάτια σου. Το 2020 απέσπασε εύφημη μνεία στον διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς, στην κατηγορία «Λογοτεχνικό Βιβλίο Γνώσεων Βραχείας Φόρμας για Παιδιά» με το έργο της Οι παρτιτούρες του Βόλφι.
Για την εικονογράφο: Η Μαρία Μανουρά γεννήθηκε μια βαρυχειμωνιάτικη μέρα στην Αθήνα, αλλά προτιμά την άνοιξη. Τα κελαϊδίσματα τής θυμίζουν τον τόπο που αγάπησε πιο πολύ ως τώρα, το χωριό της στους πρόποδες της μαγευτικής Οίτης.
Όσο μεγάλωνε, όλοι της έλεγαν να γίνει γιατρός, αφού «τα ’παιρνε τα γράμματα»… Το ένστικτό της, όμως, την οδήγησε στην Αρχιτεκτονική του Ε.Μ.Π. Τώρα ξέρει πως ήταν σωστή επιλογή. Έμαθε κάτι πολύτιμο: πώς να οργανώνει το χάος, πώς να χτίζει από το μηδέν. Μα δεν ήταν αρκετό… Έλειπε το χρώμα.
Στα 24 χρόνια της συνειδητοποίησε αυτό που είπε ο Ιπποκράτης: «Ο μεν βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή» (κι ύστερα οι Λατίνοι: Ars longa, vita brevis). Μάλλον ήταν ο οιωνός της παιδικής ηλικίας… Έτσι πήρε την απόφαση να δοκιμάσει την τύχη της στον Τομέα της Ζωγραφικής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών. Και το ταξίδι ξεκίνησε…
Από το 2014 εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Νιώθει ευτυχής και ευγνώμων για τους άπειρους κόσμους που μπορεί πλέον να δημιουργήσει από την αρχή, χωρίς πολεοδομική άδεια και με την ακριβότερη πρώτη ύλη: το ανθρώπινο θυμικό.
Ίσως κάποτε γράψει δικά της βιβλία, ίσως όχι. Μερικά απογεύματα ονειρεύεται να στήσει μια βιοτεχνία παιχνιδιών. Κάθε παιγνίδι, λέει, θα έχει δικό του όνομα και δικό του ελάττωμα. Αισθάνεται πως το ωραίο ξεπερνά την όμορφη όψη και το ορθώς καμωμένο. Γι’ αυτό, πάλι, της αρέσουν οι ελεύθεροι άνθρωποι, ακόμη κι όταν είναι πολιορκημένοι. Κι αν της ζητήσεις μια συγκινητική λέξη, θα σου πει το «ευχαριστώ».
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Προς το παρόν…
Από το οπισθόφυλλο: Ένας άνθρωπος κι ένα δέντρο.
Ο κύριος Νίκος και η πορτοκαλιά του.
Η μεγάλη του αγάπη, η αδυναμία του.
Τη φροντίζει, τη χαϊδεύει, της μιλά.
Οι γείτονες γελάνε μαζί του.
Όλοι, εκτός από τη μικρή Αριάδνη,
που πηγαίνει να τον επισκεφθεί.
Κόβει ένα κλαδάκι απ’ το δέντρο του
και της το χαρίζει.
Αχ, πώς μοσχοβολάει ο ανθός!
Είναι μια μυρωδιά μαγευτική που έχει τη δύναμη
να τους ταξιδέψει πίσω στον χρόνο.
Τότε που η θαλασσοφίλητη πόλη των λεμονιών
και των πορτοκαλιών έσφυζε από ζωή.
Τότε που δεν είχε ακόμη μεταμορφωθεί
σε πόλη φάντασμα...
Ένα ξεχωριστό βιβλίο που ταξιδεύει τον αναγνώστη στην Κύπρο και τον «ξεναγεί» στην πανέμορφη πόλη της Αμμοχώστου πριν από τα τραγικά γεγονότα του 1974.
Η συγγραφέας, μέσα από μια ιστορία γεμάτη φως, τρυφερότητα, νοσταλγία, αναφέρεται έμμεσα –όπως ταιριάζει στην ηλικιακή ομάδα στην οποία απευθύνεται το βιβλίο– στο δράμα της τουρκικής εισβολής, αναδεικνύοντας την ομορφιά που χάθηκε, το φως που έγινε σκοτάδι, μια πόλη με πλούσιο πολιτισμό και δημιουργικούς ανθρώπους που μετατράπηκε σε πόλη-«φάντασμα».
